Ποίηση - «Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα»

Το «Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα» μας φέρνει σε επαφή με μία άλλη πλευρά του εαυτού του Παύλου Σιδηρόπουλου. Μέσα από τα ποιήματά του παρουσιάζεται ο ευαίσθητος και ρομαντικός χαρακτήρας του. Μέσα από τα πεζά κείμενα έχουμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του.

Σε αρκετά κείμενα φαίνεται η ρομαντική πλευρά του Παύλου, ενώ σε άλλα η απόγνωση και ο θυμός του για την κοινωνία μας. Ο Παύλος νιώθει μόνος και αυτό φαίνεται στα περισσότερα κείμενα που γράφει.

"Μονάχη που θάναι η νύχτα

σήμερα το βράδυ

θάχω γυρίσει από το μαγαζί

Από ουίσκι θαν το κοκκινάδι

Αδιάφορος κι ο ύπνος που θαρθεί

Θ' ανάψω ένα τσιγάρο

σαν ξεχασμένος έρωτας σε πέρσικο χαλί

Κάποιο φιλί στο μπαρ αν ξέχασα

αν ξημερώσω με γυναίκα το πρωί

Σαν όλα αυτά να παίζονται στο διπλανό τραπέζι

Ας πιω άλλο ένα όμως πιο πριν.

Μη δίνεις σημασία, ψιθυρίσματα

φταίει η στιγμή

στο μπαρ στα ψηλά καθίσματα

αναρωτιέμαι αν θα μ' άρεσες γυμνή

Πώς θάθελα ν' άρχιζα και πάλι απ' την αρχή"

*Το βιβλίο το φωτογραφήσαμε σε βιβλιοπωλείο των Εξαρχείων