Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου

 

Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου

Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη που είναι στη Σταδίου δείχνει προς τη Βουλή, η οποία παλιά ήταν βασιλικά ανάκτορα.  

Το 1884, οι Ναυπλιώτες συγκεντρώνουν ένα ποσό και αναθέτουν στον μεγάλο γλύπτη Λάζαρο Σώχο τη δημιουργία ενός ανδριάντα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ο Σώχος έκανε την απαραίτητη έρευνα & αποφάσισε να αποτυπώσει τον ήρωα με την αυθεντική του μορφή.

• Η επιτροπή όμως δε φανταζόταν τον ήρωα  όπως πραγματικά ήταν, δηλαδή με μακριά μαλλιά και ξυρισμένο εμπρός το κεφάλι, πράγμα που συνήθιζαν οι Αρβανίτες. Έτσι ανάγκασαν το γλύπτη να του κοτσάρει μια αρχαιοπρεπέστατη και όλο μεγαλείο περικεφαλαία.Ο γλύπτης όμως επειδή είχε άλλη γνώμη, παρόλο που δέχτηκε να κάνει την παρέμβαση, άφησε ένα μικρό μήνυμα κάτω από την περικεφαλαία που ανακαλύφθηκε το 2002 κατά τις προσπάθειες συντήρησης του έργου. Η επιγραφή έλεγε: «Παρά τη θέλησιν του Σώχου, Κολοκοτρώνη μου, ξαναφόρεσε την περικεφαλαία, Paris 1909».

 

→ Κατασκευάστηκε το 1900 στο Παρίσι και στήθηκε το 1904 στην Αθήνα. Υπήρξε μάλιστα διαφωνία για τον τόπο, όπου θα τοποθετηθεί το άγαλμα.

Ο Δήμος Αθηναίων πρότεινε να στηθεί μπροστά στο Ζάππειο Μέγαρο, ενώ η Νομαρχία Αθηνών μπροστά στην Παλαιά Βουλή επί της οδού Σταδίου. Η Νομαρχία τελικά ενέκρινε την πλατεία Κολοκοτρώνη, όπως ήταν και η γνώμη του καλλιτέχνη, ο οποίος προτίμησε τη δεύτερη θέση και απέρριψε το Ζάππειο, καθώς θεώρησε ανάρμοστη την προβολή του γλυπτού στον Παρθενώνα. Ο ανδριάντας τοποθετήθηκε τελικά στη μικρή πλατεία μπροστά στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, που ονομάστηκε έκτοτε πλατεία Κολοκοτρώνη, αφού απορρίφθηκε έφεση του Δήμου κατά της απόφασης της Νομαρχίας.

→ Άλλωστε στην περιοχή αυτή μετά το 1835 ο Κολοκοτρώνης έχτισε σπίτι, στη διασταύρωση των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

 

 

→ Ο έφιππος ανδριάντας του Κολοκοτρώνη έχει βραβευτεί από το Ελληνικό τμήμα της Διεθνής Παρισινής έκθεσης του 1900 και την Ακαδημία της Ρώμης.

• Η στάση του αλόγου του Κολοκοτρώνη  θεωρείται περίεργη, γιατί στη διεθνή γλυπτική γλώσσα είναι γνωστό ότι, εάν το άλογο του έφιππου ατόμου έχει και τα δυο μπροστινά του πόδια στον αέρα, σημαίνει πως αυτό το άτομο πέθανε στη μάχη. Εάν το άλογο πατά στη γη το ένα του μπροστινό πόδι και έχει το άλλο πόδι στον αέρα, τότε αυτός πέθανε αργότερα, από τραύματα που υπέστη κατά τη διάρκεια των μαχών. Εάν το άλογο έχει και τα τέσσερα πόδια στη γη, τότε το άτομο αυτό απεβίωσε από φυσικό θάνατο.

Κι όμως το άλογο του έφιππου Κολοκοτρώνη έχει το ένα του πόδι στον αέρα, αν και είναι γνωστό πως ο Κολοκοτρώνης δεν πέθανε από τραύματα της μάχης, αλλά στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη μετά το γλέντι για το γάμο του μικρού του γιου Κολίνου. Ίσως καλλιτέχνης και Αρχές ήθελαν να αποτίσουν ένα αιώνιο φόρο τιμής στον ηρωικό άντρα και παρέβλεψαν του κανόνες της διεθνούς γλυπτικής πρακτικής.

 

Το άγαλμα είναι από ορείχαλκο (κράμα χαλκού) και ακολουθεί την παράδοση αυτού του τύπου αγαλμάτων. Έχει συνολικό ύψος περίπου 9 µέτρα  μαζί με το  βάθρο και είναι επιβλητικό πάνω στο ψηλό βάθρο του.

Ο στρατηγός παριστάνεται έφιππος σε ηγετική στάση και ο θεατής πλησιάζοντας υποβάλλεται από το μέγεθος και το ύψος του. Το άγαλμα μας θυμίζει πάντα ότι την ελευθερία που απολαμβάνουμε οι σύγχρονοι Έλληνες τη χρωστάμε στους αγώνες και στην αυτοθυσία του ήρωα Κολοκοτρώνη και των άλλων ηρώων της επανάστασης, τους επώνυμους, αλλά και τους αφανείς. Για την απόδοση της μορφής του ήρωα ο γλύπτης μελέτησε πέρα από τα απομνημονεύματα, την ενδυμασία και τον οπλισμό του. Ιδιαίτερα για την απόδοση του προσώπου, πέρα από φυσιογνωμική μελέτη των συγγενών του, χρησιμοποίησε εκμαγείο που είχε ληφθεί από το νεκρό Κολοκοτρώνη και σήμερα βρίσκεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, λίγα μέτρα πίσω από τον ανδριάντα.

Το κεφάλι είναι στραμμένο προς τα πίσω σαν να απευθύνεται στους ενόπλους αγωνιστές που τον ακολουθούν, για να βεβαιωθεί ότι βλέπουν τον εχθρό. Με τον τρόπο αυτό μαζί με την κίνηση που δίνει στην μορφή μεταφέρει και τον χαρακτήρα του αεικίνητου πολεμιστή και ικανού στρατηλάτη που είχε ο Θ. Κολοκοτρώνης.

• Το δεξί του χέρι είναι τεντωμένο μπροστά και οριζόντια. Ο δείκτης δείχνει προς ορισμένη κατεύθυνση, ίσως την πορεία προς την μάχη. Οι υπερπατριώτες λένε ότι δείχνει προς την Κωνσταντινούπολη. Μόνο που το άγαλμα έχει μετακινηθεί από την αρχική θέση στην οποία ήταν προορισμένο να στηθεί και η μετακίνησή του έχει αποπροσανατολίσει τους ερευνητές, οι οποίοι εικάζουν διάφορα. Πηγη: urbanlife.gr

 

Οι κίονες της Παλιάς Βουλής

 

photo:John Tsaraglis

Οι κίονες της Παλιάς Βουλής

Το χώρο όπου είναι σήμερα η Παλιά Βουλή, καταλάμβανε αρχικά η οικία του του Αθηναίου τραπεζίτη και πολιτικού Αλέξανδρου Κοντόσταυλου. Μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα το 1833, ο Όθωνας επέλεξε το κτήριο ως προσωρινό χώρο κατοικίας του, κατά τη διάρκεια της κατασκευής των Ανακτόρων (που σήμερα στεγάζουν τη Βουλή).

 Το 1835, χτίστηκε μια μεγάλη αίθουσα χορού και συμποσίων, και μετά την Επανάσταση του 1843, η οποία οδήγησε τον Όθωνα στην παροχή Συντάγματος, η Εθνική Αντιπροσωπεία συνεδρίασε στον χώρο. Τον Οκτώβριο του 1854, όμως, το κτήριο καταστράφηκε από πυρκαγιά. 

Η κατασκευή του νέου κτηρίου ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1858, με τα έργα να καθοδηγούνται από τη Βασίλισσα Αμαλία, σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Φρανσουά Μπουλανζέ (François Boulanger). Τα έργα σταμάτησαν την επόμενη χρονιά από έλλειψη οικονομικών πόρων και ξεκίνησαν μετά την εκθρόνιση του Όθωνα το 1863. 

Τα σχέδια τροποποιήθηκαν από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκο, και η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1871. Την κατασκευή των εδράνων ανέλαβε ένας ξυλουργός με το επώνυμο "Σακελλαρίου". Κατά τη διάρκεια των έργων, το Κοινοβούλιο στεγαζόταν στο πίσω μέρος της πλατείας, σε ένα κτήριο από τούβλα, που χτίστηκε βιαστικά το 1863, και έγινε ευρέως γνωστό με το όνομα «Η Παράγκα».

Το μπρούντζινο άγαλμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, από το Λάζαρο Σώχο, μπροστά από το κτίριο του κοινοβουλίου.

Το Ελληνικό Κοινοβούλιο παρέμεινε εδώ από το 1875 έως τη μεταφορά του στον σημερινό του χώρο, τα Παλαιά Ανάκτορα, το 1935. Έτσι λοιπόν, εδώ πραγματοποιήθηκαν μερικά από τα πιο ταραχώδη και σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, όπως η δολοφονία του Πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη στα σκαλοπάτια του μεγάρου στις 13 Ιουνίου 1905, και η διακήρυξη της Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας στις 25 Μαρτίου 1924.